Afgelopen week luisterde ik naar de BNR radiocolumn van Frans Nauta. Hij inspireerde me met zijn innovatiepraat. Want dat is wat hij doet in zijn columns; praten over innoveren. En hoe doe je dat, innoveren? Volgens Nauta door ontzettend onredelijk te zijn. Want onredelijke mensen doen dingen die we niet verwachten.
En dat zette mij aan het denken … want in het afgelopen jaar heb ik veel ideeën gehad, die nu nog op de plank liggen te verstoffen. Ideeën die je beter had kunnen weggooien, tenzij … tenzij ze telkens terugkeren in je hoofd. En dan weet je dat er werk aan de winkel is.
Een idee is niets anders dan een gedachte of een verzameling van gedachtes, gericht op een doel. Ideeën hebben is niet moeilijk. Althans, ik hoef er niets voor te doen. Een idee komt aanwaaien en dan zit het daar boven even te glanzen. Een idee geeft je vleugels, totdat je verlamd wordt door … de uitwerking van het idee. Daar wordt het moeilijk; je vecht voortdurend om je zelfvertrouwen niet te verliezen, stelt het echte werk uit en luistert vaker dan je lief is naar het stemmetje in je hoofd … “Stop ermee. Dit wordt niks.” En als deze vorm van wezenlijk terrorisme zich aandient, weet je dat je pas echt goed op weg bent.
Want hoe maak je van een idee een echt goed product of dienst? Het is een kwestie van doen. Toen het Amerikaanse telefoniebedrijf AT&T het adviesbureau McKinsey in 1980 vroeg om het marktpotentieel van de mobiele telefoon te voorspellen, zaten de adviseurs er volledig naast. Twintig jaar later waren er niet 900.000 mobiele telefoons in Amerika, zoals McKinsey had voorzien, maar 109.000.000.
De toekomst is moeilijk te voorspellen.
Daarom wordt 2011 voor mij een jaar van keuzes maken. That’s it. Dat begint met veel ideeën terugbrengen naar één basaal project. Geen brandjes blussen, paniekvoetbal spelen of koffiedik kijken.
Benieuwd naar de column van Frans Nauta? Beluister ‘m hier: http://bit.ly/e8gwMJ
